قرنطینه لاکچری در مراکز ترک اعتیاد! - پایگاه خبری شیرگاه نیوز

به گزارش خبرنگاران به نقل از روزنامه خبرنگاران، این تصاویر به کتک خوردن، تهدید شدن با سگ پاچه گیر، سیاه و کبود شدن زیر ضربه های زنجیر، چوب خوردن و عربده کشیدن و غذایی بخور و نمیر دریافت و نقشه فرار کشیدن غذایی همچنین آنچه این اواخر در مرکز ترک اعتیاد شیراز، این شکنجه گاه اتفاق افتاده که معتادان بی نوا را در استخر آب یخ فرو می بردند و با شیلنگ به جانشان می افتادند و فحش های آبدار نثارشان می کردند و ترک های مستضعفانه ای را به نمایش می گذاشتند هیچ ربطی به ترک اعتیادهای لوکس و مراکز وی آی پی ندارند.

کسانی که در این دو تصویر نفس می کشند و داستان شاه و گدا را تداعی می نمایند، همه دردی مشترک دارند ولی روشی که با آن تیمارمی شوند مثل روش پروردن بچه زنبورهای کارگر و تفاوتش با ناز پرورده کردن ملکه آینده کندوهاست.

پول حتی در حوزه اعتیاد مشخص می نماید آدم ها چه سرنوشتی داشته باشند. پول راهبر است و یکی را می اندازد گوشه پاتوقی متروک که به ولع پاک شدن، ترک غیرعقلانی می نماید و مثل مار به خود می پیچد و دیگری را روانه مراکز ترک اعتیاد وی آی پی می نماید که از هتل هیچ کم ندارند.

پاک شدن به روش وی آی پی، نوعی لاکچری بازی برای درمان اعتیاد آدم های پولداراست، کسانی که وحشت ماندن در خیابان و چرت زدن در خرابه ها و روزها گرسنه ماندن و برای یافتن مواد سگ دو زدن را ندارند و در عوض بوی عطر و ادکلن های مارک می دهند و در اتاق های اختصاصی چند روزی را به سم زدایی می گذرانند و پس از آن ادکلن زده و اتوکشیده از مرکز خارج می شوند بی آن که به ثروت یا آبرویشان لطمه خورده باشد.

خط کشِ پول درهمه حوزه ها و درباره همه مسائل بشری این چنین میان آدم ها خط می کشد ولی مراکز ترک اعتیاد لاکچری که ادعاهای عظیم و تضمین های دهان پرکنی دارند به طور ویژه تر میان آدم ها خط می کشند.

هزینه ای که آنها از مصرف نماینده های مواد می گیرند قابل ملاحظه است و خدمات هتلینگی که ارائه می دهند به امکانات هتل ها پهلو می زند اما درباره این که روش درمان شان نیز به قواره تسهیلات شان است، باید بحث کرد.

آنچه آنها می نمایند

مراکز درمان ترک اعتیاد و کمپ های وی آی پی به قدری زیاد شده اند که در تبلیغات از سر و کول هم بالا می فرایند و هر کدام می خواهند روی دست دیگری بلند شوند، هر کدامشان هم لقب بهترین و مجهزترین و کارآمدترین مرکز را به خودشان می دهند.

آنچه آنها به مشتری می دهند(خودشان می گویند) تغذیه خوب، تفریح مناسب، اتاق شخصی راحت، استخر و سونا و جکوزی و انواع و اقسام بازی از رایانه ای تا بیلیارد است که در کنار کادردرمانی مجرب(به گفته خودشان) و مراقبت های 24 ساعته به تک تک افراد یک ترک ایده آل و مرفه را تقدیم می نمایند.

هر مرکز، مدعی روش درمانی اختصاصی و متفاوت از مراکز دیگر است، یکی از سیستم رول مدلینگ حرف می زند که معلوم نیست چیست و دیگری درمان اعتیاد بدون داروهای ترک را وجه تمایزش با دیگران می داند.

یکی نیز از امکان همراهی اعضای خانواده در طول دوره درمان می گوید و بعد از این که گالری تصاویرش را توی چشم متقاضیان کرد، از پرستار شخصی، وقت کافی گذاشتن برای هر بیمار و دسترسی نامحدود به پزشک و پرستار و روانپزشک می گوید و دست آخر آخرین تیر ترکش را که درمان سریع و فوق سریع است به عنوان مدال افتخاری بر سینه نصب می نمایند.

برای بعضی مراکز هم گفتن از RD و URD باب میل تر است و کلاس کار را بالاتر می برد اگر مخفف انگلیسی روش های سریع و فوق سریع ترک را با طب سوزنی مخلوط نمایند و به عنوان بسته ای ویژه ارائه دهند.

آنچه مشتری باید بکند

مشتری مراکز ترک اعتیاد لاکچری فقط باید انتخاب کند و بسنجد که کدام مرکز برایش دلچسب تر است، اگر درخرج کردن پول محدودیت نداشته باشد هم که کار آسان تر می گردد.

اگر خبرنگار باشی و در پوسته مادری نگران فرو روی که پسری20 ساله و معتاد به شیشه و گل و بقیه چیزهایی که حدس می زنی امتحان نموده است باشی، درآوردن اطلاعات درباره پولی که باید بابت خدمات وی آی پی به این مراکز بدهی آسان است.

تلفن چند زنگ می خورد و زنی مسن الو می گوید و بعد از قطار کردن خدمات که از بس زیاد است چند بار به خاطرش نفس تازه می نماید، از جزئیات قیمت ها برای یک دوره ترک 21 روزه می گوید: اتاق هشت نفره چهار میلیون و500 هزار، اتاق چهارنفره شش میلیون و500 هزار(که اگر بوفه هم بخواهیم به هفت میلیون و200 هزار می رسد) و بالاخره اتاق اختصاصی و تک نفره 15 میلیون تومان.

صدای ضعیف و رنج کشیده مادری که پسر نازپرورده اش را گرفتار اعتیاد دیده و حالا نمی خواهد برای ترک اعتیاد آب در دلش تکان بخورد، در تماس بعدی هم جواب می دهد. دراین مرکز روانپزشک روزی دوبار بیماران را ویزیت می نماید و حضور پرستار 24ساعته است و پزشک آنکال نیز در خدمت و روان درمانی و خدمات روان شناسی هم بی وقفه است.

در این مرکز باید معتاد جوانمان را دو تا سه هفته تنها بگذاریم یا در بخش عمومی که شبی یک میلیون و 200هزار تومان است، یا در اتاق های دو و سه تخته که شبی یک میلیون و350هزار تومان است و یا در اتاق های اختصاصی و تک تخته که برای یک شب یک میلیون و750هزار تومان هزینه دارد.

مرکز ترک اعتیاد وی آی پی دیگری که درجمله اولِ مکالمه اصلاح می نماید که کمپ و نه مرکز، برای همان جوان معتاد خیالی سه دوره 21روزه را تجویز می نماید که می گردد 63 روز. اگر این جوان موهوم هر یک از این 21 روزها را در اتاق های گروهی بگذراند باید شبی سه و نیم میلیون بپردازد؛ اما اگر در بخش وی آی پی که اتاق های چهارتخته دارد، خرجش می گردد شبی پنج میلیون تومان و اگر از این هم لاکچری تر بخواهد و دست روی اتاق اختصاصی بگذارد، می گردد به قرار هر شب اقامت هشت میلیون تومان. و همه اینها به زعم مردی که آن سوی تلفن مبلغ این مرکز است به خاطر خدمات ویژه، هر روز غوطه خوردن دراستخر آب گرم، سرگرم شدن با بیلیارد و خوردن غذاهای رستورانی معروف است.

این رقم ها که کنار هم چیده شوند درست مثل این می گردد که یک نفر 21روز در یک هتل پنج ستاره با همه خدمات اعلا ساکن گردد یا شاید کسی که در هتل اقامت می نماید، کمتر از مصرف نماینده ای که قصد ترک لاکچری دارد، هزینه می نماید.

البته مشتریان این مراکز درمانی شک نداریم قشر مرفه جامعه اند و همان گونه که تحصیل و ازدواج و حتی مراسم ترحیم شان با مردم عادی فرق دارد، ترک اعتیادشان نیز منحصربه خود است. اما سوال این است که بعد از این همه خرج کردن و آب به آسیاب این مراکز ویژه ریختن آیا اعتیاد افراد واقعا درمان می گردد؟

رفاه منجر به درمان می گردد؟

ما این سوال را از دو پژوهشگر حوزه اعتیاد پرسیدیم که هر دو گفتند هزینه کردن زیاد نه الزاما سرعت درمان را بالا می برد و نه قطعا فرد را برای همواره از دام اعتیاد نجات می دهد. رامین رادفر به ما می گوید در حوزه ترک اعتیاد وی آی پی باید خدمات درمانی و تسهیلات هتلینگ را از هم جدا کنیم؛ چرا که امکانات رفاهی ممتاز با خدمات درمانی تخصصی و علمی فرق دارد و حتی اگر فرض کنیم همه خدمات در هر دو حوزه برای بیماران مهیا می گردد، نمی توانیم قانون کلی صادر کنیم که حتما افراد درمان شده و دیگر سراغ مواد نمی فرایند. او شرح می دهد در جهان نیز ثابت شده دوره های درمانی که در ماه 500هزار دلار هزینه دارند نیز اصلا این معنا را نمی دهند که نتیجه بهتری به بار می آورند.

هومن منشئی، پژوهشگر نیز که هم مخالف درد کشیدن برای ترک و هم مخالف خدمات لاکچری برای ترک است (چون این دو را افراط و تفریط حوزه ترک اعتیاد می داند) به ما می گوید به هیچ وجه بالا رفتن خدمات هتلینگ و امکانات رفاهی نمی تواند به تنهایی شرایط بهتری را برای درمان ایجاد کند.

او البته تاکید دارد وجود پزشک، روانپزشک و پرستار در نحوه درمان نقش دارد ولی معتقد است حتی اگر این خدمات در بهترین حالت نیز ارائه گردد وقتی در مدت محدود 21روز اتفاق می افتد، ارزش کاربردی ندارد. دلیل او برای این حرف، مزمن بودن بیماری اعتیاد است که خدمات لاکچری ترک با این که می تواند درعرض سه هفته رنگ و لعابی به معتادان بدهد و حال ظاهریشان را خوب کند ولی مهم حال درونی، عوارض و صفات اعتیاد است که باید از افراد جدا گردد.

معمای روش های سریع و فوق سریع

یکی از خدمات ویژه ای که ارائه دهندگان خدمات وی آی پی درمان اعتیاد به آن می بالند، درمان های سریع و فوق سریع است؛ درمان هایی که هر دو پژوهشگر ما نسبت به آن هشدار می دهند. رامین رادفر می گوید آدم ها، فوق سریع معتاد نشده اند که حالا بخواهند فوق سریع ترک نمایند، ولی با این که این روش منسوخ است هنوز عده ای آن را دنبال می نمایند.

به گفته او منظور از روش فوق سریع، بردن معتاد به اتاق عمل، بیهوش کردن او و خالی کردن بدنش از گندهای مخدر است؛ اتفاقی که به گفته وی طی یک فرآیند فیزیولوژیک دوهفته ای نیز خود به خود رخ می دهد.

هومن منشئی نیز این روش را مربوط به حدود 20سال پیش می داند، یعنی زمانی که فکر می کردند اگر مواد را سریع از بدن معتاد خارج نمایند مشکل اعتیاد حل می گردد. این پژوهشگر اما می گوید اکنون ثابت شده هر چه دوره درمان اعتیاد کوتاه تر باشد مشکل بیمار بدتر می گردد و برعکس هرچقدر دوره درمان طولانی تر باشد و با گروه درمانی، رابطه فرد معتاد با گروه درمانگر قوی تر گردد، شانس ترک و پاک ماندن بالاتر می رود.

فاجعه قلات

روستای دوکوهک شیراز، نامی که شاید سالی یک بار هم شنیده نمی شد این روزها به خاطر کمپ ترک اعتیاد قلات بر سر زبان هاست. حکایت همان حکایت همیشگی است که چند نفر آدم قلدر و کارنابلد، جمعی معتاد تنگدست و بی کس و حتی بی خبر و ناآگاه را در چهاردیواری هایی به نام مراکز اقامتی ترک اعتیاد حبس می نمایند و کتک درمانی، وحشت درمانی، تحقیر درمانی و گرسنگی درمانی را روی آنها پیاده می نمایند.

فیلم کوتاهی که از مرکز قلات در دوکوهک شیراز منتشر شده مشتی معتاد بی دفاع را نشان می دهد که در استخر آب یخ پرتاب شده اند و اگر بخواهند از آن بیرون بیایند با لگد دوباره به درون آب پرت می شوند و وقتی حسابی منجمد شدند بیرون شان می کشند و با شیلنگ و چک و لگد و بدترین واژه ها از آنها پذیرایی می نمایند.

این صحنه ها تازگی ندارد و فقط اسم مراکز و نام شهرها و مناطق است که عوض می گردد. این که اداره بهزیستی استان فارس هم بعد از انتشار این فیلم رقت بار، مرکز قلات را تعطیل و دست اندرکاران مرکز را دستگیر نموده اتفاق تازه ای نیست. این مراکز که رشد قارچی دارند و تجربه های مخوفی را رقم می زنند باید از بیخ و بن ریشه کن شوند وگرنه این که دادستانی فارس به موضوع مرگ مشکوک یکی از بیماران این مرکز ورود نموده است نیز اتفاق تازه ای نیست و در چنین پفراینده هایی تکرار می گردد.