بخشش به فقرا با سرقت از بوتیک های گرانقیمت - پایگاه خبری شیرگاه نیوز

به گزارش ایران، چند روز قبل مرد جوانی با پلیس تماس گرفت و از سرقت اموال مغازه اش اطلاع داد و گفت: من بوتیک دارم و لباس زنانه می فروشم. دیشب که داشتم حساب و کتاب فروش های روزانه ام را آنالیز می کردم متوجه شدم دو دست از لباس های مغازه ام نیست. ابتدا تصور کردم که آنها را فروخته ام اما در دفتر ثبت ننموده بودم. به سراغ دوربین های مداربسته مغازه ام رفتم و در بازدید دوربین ها متوجه شدم که سه دختر جوان لباس ها را سرقت نموده اند.

با شکایت مرد جوان تحقیقات از سوی مأموران پلیس پایتخت آغاز شد، اما در ادامه مأموران با شکایت های مشابه چند مرد بوتیک دار دیگر رو به رو شدند و پس از آنالیز شکایت ها تعیین شد در همه سرقت ها پای سه دختر جوان در میان است.

در حالی که تحقیقات در این پرونده ها ادامه داشت، مرد میانسالی با پلیس تماس گرفت و از سرقت مغازه اش اطلاع داد. او گفت: سه دختر جوان وارد مغازه ساعت فروشی ام شدند و دقایقی بعد هم بدون اینکه ساعتی بخرند، مغازه را ترک کردند؛ چون به رفتار آنها مشکوک شده بودم به محض خروج دنبالشان رفتم و آنها را صدا کردم اما دخترها که ترسیده بودند پا به فرار گذاشتند در همین موقع ناگهان یک ساعت آبی رنگ که از مغازه ام سرقت نموده بودند از جیب یکی از آنها بیرون افتاد. با دیدن این صحنه از مردم یاری خواستم و یکی از دخترها را دستگیر کردیم اما دو نفر دیگر فرار کردند.

وقتی مأموران پلیس به محل رفتند دختر جوان که چاره ای جز بیان حقیقت نداشت به سرقت های سریالی با همدستی دو خواهرش از مغازه های پوشاک داخل پاساژها اعتراف کرد.

با اعتراف دختر جوان، به دستور بازپرس دادسرای ویژه سرقت، دو خواهر او نیز بازداشت شده و به سرقت های خود اعتراف کردند.

گفت و گو با متهم

چه شد که تصمیم به سرقت گرفتی؟ پدر من از خانواده پولداری بود ولی مادرم دختر یک خانواده فقیر بود که ازدواج آنها باعث شد خانواده پدرم او را از خود طرد نمایند، وقتی من و خواهرانم کوچک بودیم پدرم فوت کرد و اوضاع زندگی مان خیلی بد شد. ما سه خواهر در فقر و حسرت و عقده عظیم شدیم از اینکه می دیدیم برخی ها آنقدر پول دارند و هر روز یک لباس می پوشند حرص می خوردیم. به همین خاطر تصمیم گرفتیم با سرقت از مغازه ها ظاهرمان را شیک و امروزی کنیم. وقتی به تهران آمدیم و کار مناسبی پیدا نکردیم و هزینه زندگی و تحصیل مان را نتوانستیم فراهم کنیم آغاز به سرقت کردیم.

کی به تهران آمدید؟ وقتی در دانشگاه قبول شدم به تهران آمدم. بعد از مدتی هم خواهرم در دانشگاه قبول شد و مادرم که دید ما ساکن تهران شده ایم، با خواهر کوچکم به تهران آمدند.

سرقت ها را چطور انجام می دادید؟کیسه ای درست نموده بودیم که من آن را زیر مانتو ام می پوشیدم. کیسه عظیم بود و خیلی راحت می شد وسایل سرقتی را داخل آن ریخت. من و دو خواهرم وارد مغازه ها می شدیم و مدام مدل های مختلف لباس ها یا وسایل دیگر را درخواست می کردیم. وقتی تعداد وسایل روی میز فروشنده زیاد می شد، من در فرصتی مناسب چند تکه از لباس، روسری و شال یا حتی کیف و کفش را داخل کیسه ای که به همراه داشتم می گذاشتم و به بهانه پاسخ دادن به تلفن همراهم طوری که فروشنده متوجه وسایل سرقتی نشود از مغازه خارج می شدم. لحظاتی بعد هم دو خواهرم بیرون می آمدند.

ایده کیسه از کجا به ذهنت رسید؟ یک فیلم در فضای مجازی منتشر شده بود که یک خانم به همین شیوه سرقت می کرد. آن فیلم ایده اصلی سرقت را به ما داد.

فقط لباس سرقت می کردید؟اول می خواستیم از طلافروشی سرقت کنیم اما ترسیدیم، چون سیستم امنیتی طلافروشی ها بیشتر از بوتیک هاست.

با وسایل سرقتی چه می کردید؟ آنها را استفاده می کردیم و لباس های قبلی خودمان را هم به افراد فقیر، کارتن خواب ها و دستفروش ها می دادیم.

چرا این کار را می کردید؟ نمی خواستیم حسرتی که ما کشیدیم را آنها هم تجربه نمایند. این تنها کاری بود که می توانستیم در حق افراد فقیر انجام دهیم.