تجربه مسافران از سفر هوایی در دوران شیوع ویروس کرونا - پایگاه خبری شیرگاه نیوز

در طول ماه مارس (10 اسفند تا 11 فروردین)، با شیوع بیماری همه گیر کرونا در اقصی نقاط دنیا، از شهروندان خواسته شد تا در خانه هایشان بمانند و فاصله گیری اجتماعی را به عنوان بخشی از کوشش دنیای برای کم کردن شیب پیک منحنی ابتلا، رعایت نمایند. همین مساله منجر به کاهش شدید تعداد مسافران هوایی شد. حال، در این میان، آن بخشی از افراد که هنوز مجبور هستند در آسمان پرواز نمایند، باید انتظار چه چیزی را داشته باشند؟

دوشنبه گذشته، 30 مارس (11 فروردین)، 154 هزار مسافر از باجه های بازرسی اداره امنیت حمل و نقل ایالات متحده آمریکا (TSA) در سراسر ایالات متحده، عبور کردند. در حالی که در همین روز، یک سال قبل، 2.36 میلیون نفر از از باجه های بازرسی TSA در سراسر کشور، عبور نموده بودند. این ارقام به معنای 93 درصد کاهش در تعداد مسافران هوایی است که طی مدت زمانی حدود یک ماه رخ داده است. در اوایل ماه مارس 2020 تا اواسط آن، کماکان حدود دو میلیون نفر، هر روز از از باجه های بازرسی TSA، عبور می کردند، اما پس از آن، ارقام شروع به کاهش سریع کردند.

کماکان ده ها هزار مسافر به دلایل مختلف، مجبور هستند سوار هواپیما شوند، چه آنهایی که در کوشش برای بازگشت به خانه و خانواده هایشان هستند یا برای کار سفر می نمایند و چه آنهایی که دلایل شخصی یا حرفه ای دارند. در ادامه با خبرنگاران همراه باشید تا تجربیات افرادی که در روزهای گذشته، پرواز داشته اند را بشنوید تا بدانید سفر هوایی در حین یک همه گیری هولناک، چگونه به نظر می آید؟

فرودگاه ها تبدیل به شهر ارواح شده اند

ترنت اوگستس (Trent Augustus)، مدیر ارشد پروژه در یک شرکت مهندسی و مشاوره است و هفته گذشته برای مسائل کاری از شهر سالت لیک سیتی در استان بوتا در ایالات متحده آمریکا به رینو در شمال نوادا سفر نموده و بازگشته بود.

وی، این تجربه را کاملا غیرواقعی خواند. اوگستس گفت:

بودن در فرودگاه، مثل راه رفتن در یک شهر ارواح متروکه بود.

اوگستس، در خصوص زمانی که برای پرواز برگشت خود به سالت لیک سیتی به فرودگاه رینو رسید، گفت:

فقط یک نفر دیگر در پایانی گیت نشسته بود. اگر نخواهم اغراق کنم، حضور تنها دو نفر در سالن اصلی فرودگاه، واقعا ترسناک است.

او چند مامور اداره امنیت حمل و نقل را با ماسک های صورت و تعدادی از افرادی که با چمدان ها سر و کار داشتند و پس از لمس هر چمدان، دست هایشان را ضدعفونی می کردند، را نیز دید.

توصیه اگوستس برای شمایی که به هر دلیلی مجبور به پرواز هستید، چیست؟ وی می گوید:

به خاطر داشته باشید که در حال حاضر، سطح استرس در جامعه بسیار بالا است و هر روز زیادتر هم می گردد. خدمه پرواز، ماموران گیت، خلبان ها، ماموران خدمات مشتری، آن ها هم درست به مقدار مردم عادی، نمی خواهند در محل کارشان حاضر باشند. به خودتان وقت بدهید، شما نمی دانید که با چه چیزی روبه رو خواهید شد. مهم ترین نکته نیز این است که شکیبا باشید. همه ما در این فاجعه، با یکدیگر هستیم و تنها راهی که می توانیم از آن عبور کنیم، با هم بودن است.

وی بعلاوه بیان کرد که مسافران باید هوشمندانه عمل نمایند و مایع ضدعفونی نماینده دست و دستمال کاغذی های آنتی باکتریال به همراه داشته باشند و تا می توانند فاصله گیری اجتماعی را رعایت نمایند. اگوستس گفت:

همه مساله این نیست که شما این ویروس را نگیرید؛ نکته مهم این است که ممکن است شما به این ویروس مبتلا شوید و ندانسته، آن را به افراد دیگری که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، منتقل کنید.

تعداد افرادی که در پروازها می بینید از آنهایی که در خوار و بار فروشی هستند، کمتر است

سوزان بروستر (Suzanne Brewster)، دختر 27 ساله ای که قرار بود در فصل پاییز، در دانشکده مدیریت، شروع به تحصیل کند، هفته گذشته با توجه به اینکه شرایط زندگی او در حال حاضر، در هر صورت بی ثبات است، تصمیم گرفت از سن فرانسیسکو به بوستون و به نزد خانواده اش برگردد.

بروستر گفت:

بزرگ ترین نگرانی من این بود که نتوانم از اینجا خارج شوم.

بروستر نگران بود که تغییر مداوم محدودیت های پرواز و در دسترس بودن آن ها، به این معنی باشد که او به هیچ وجه نمی تواند سوار هواپیما گردد و به خانه برگردد. وی گفت:

خوشبختانه، این اتفاق نیفتاد.

بروستر گفت که او زمان کافی برای حضور در فرودگاه بین المللی سانفرانسیسکو در نظر گرفته بود، اما واقعا به آن، احتیاجی پیدا ننموده است، زیرا او با سرعت و به آسانی از مراحل پذیرش و باجه امنیتی، درمجموع طی زمان تنها پنج دقیقه عبور کرد. وی اضافه کرد:

بسته بودن تمام کرکره ها، واقعا ترسناک بود.

هیچ فروشگاهی در فرودگاه به غیر از یک کافه که او از آن، یک قهوه گرفت، باز نبود.

درمجموع، تنها 15 نفر در پرواز بروستر حضور داشتند و مرحله سوار شدن به سرعت پیش رفت. هیچ خدمات میان وعده ای در کل پرواز وجود نداشت؛ آن ها از قبل اعلام نموده بودند که طبق درخواست مسافران به آن ها بیسکویت روکش دار داده می گردد، پس، آوردن غذا یا میان وعده به وسیله خودتان، یک امر لازم است. خدمه پرواز نیز تنها یکبار در راهرو، برای دادن آب به یکی از مسافران دیده شدند.

بیشتر مسافران و دیگر افرادی که بروستر در فرودگاه دید، دارای ماسک صورت بودند، اما خدمه پرواز، ماموران بازرسی اداره امنیت حمل و نقل و دیگر کارکنان فرودگاه، ماسک نداشتند. بروستر می گوید:

سکوت به طرز عجیبی در فضای هواپیما سایه افکنده بود، زیرا هیچ تحرکی در آن، انجام نمی شد. وقتی هواپیما در بوستون به زمین نشست، ما به سرعت از پرواز خارج شدیم و در راستا به سمت تحویل چمدان، برگه های کوچکی به ما داده شد که در آن نوشته شده بود تمام مسافرانی که از ماساچوست می آیند، باید به مدت 14 روز، خود را قرنطینه نمایند.

بروستر گفت که علی رغم تجربه او از پرواز، وی کماکان توصیه می نماید که از سفر هوایی در این روزها خودداری کنید، به خصوص اگر از منطقه ها پر خطری چون سان فرانسیسکو و نیویورک می آیید. وی با طعنه گفت:

من احساس امنیت بیشتری در طول پرواز به نسبت زمانی که در مغازه خوار و بار فروشی در سان فرانسیسکو بودم، داشتم؛ زیرا هواپیما خالی بود و تعاملات کمی که در آن اتفاق می افتاد.

سفر هوشمندانه یعنی اگر لازم بود، خودتان را قرنطینه کنید

هفته گذشته، جنیفر فلاورز (Jennifer Flowers)، معاون سردبیر مجله آفار تصمیم گرفت از نیویورک به سیاتل پرواز کند، اما به دلیلی مشابه بروستر، برای اینکه به خانواده اش بپیوندد. فلاورز گفت:

من می خواهم محض احتیاط، نزدیک آن ها باشم که اگر به من احتیاج داشتند، بتوانم خودم را سریع به آن ها برسانم. والدین من در دهه هفتاد عمر خود هستند و مسائل سلامتی بسیاری دارند و در این مدت، تمام خریدهای مواد غذایی و دارویی شان را خودشان انجام می دادند. برای همین، می خواهم آنجا باشم تا به آن ها یاری کنم. اگرچه چیزی که به نظر مهم تر می آید، کنار یکدیگر بودن است تا کمتر احساس تنهایی نموده و سلامت روان خود را حفظ کنیم.

بزرگ ترین نگرانی فلاورز، احتمال در تماس بودن با کووید 19 و انتقال دادن آن به والدین یا برادر، همسر و پسرش که در سیاتل زندگی می نمایند، بود. او گفت:

من نمی خواستم با بیرون آمدن و سفر در زمانی که می توانم این ویروس را به افراد دیگر منتقل کنم، تبدیل به بخشی از این مشکل شوم.

راهکار فلاورز این بود که قبل از رفتن به خانه والدینش، خود را به مدت 14 روز در هتل رزیدنس این بای ماریوت (Residence Inn by Marriott) قرنطینه کند.

فلاورز، یک بلیط یکطرفه شرکت هواپیمایی دلتا به قیمت 190 دلار به مقصد سیاتل خرید. در فرودگاه، وی به سرعت به باجه بازرسی رسید و رفتار همه افراد را در کل، بهتر خواند.

در گیت، فلاورز متوجه شد که حدود یک چهارم مسافران، ماسک دارند. همه به سرعت سوار شدند و هواپیما خلوت بود. فلاورز گفت:

رعایت قانون فاصله شش فوتی (حدودا دو متری) در هواپیما، واقعا آسان بود.

خدمه پرواز در اعلامیه های معمول قبل از بلند شدن هواپیما اظهار کردند که آن ها هوای تازه را در هواپیما به گردش درمی آورند، به مسافران یادآوری کردند که دست های خود را با صابون و آب برای حداقل 20 ثانیه بشویند، از دست زدن به صورتشان، خودداری نمایند و هنگام عطسه، جلوی دهان خود را با دستمال کاغذی یا آرنجشان بگیرند.

خدمات غذا در پرواز وجود نداشت و خدمه پرواز تنها یک میان وعده را با دستکش، بین مسافران پخش کردند. تنها یکی از خدمه پرواز در حین تحویل میان وعده ها، ماسک به صورت داشت. فلاورز توصیه کرد:

اگر کار ضروری ندارید، به هیچ وجه سفر نکنید. اگر مجبور به سفر کردن هستید، اقدامات احتیاطی لازم را انجام دهید تا خودتان و بقیه را در خطر نیندازید. این مساله به معنای توجه مداوم به آنچه دست می زنید، ضدعفونی کردن تمام سطوح و یک قرنطینه سختگیرانه 14 روزه، در زمانی که به مقصد می رسید، است؛ به خصوص اگر از نقاط پرخطری چون نیویورک می آیید. شما قطعا دوست ندارید مریض شوید و قطعا نمی خواهید جزوی از این مشکل باشید.

نگرانی هایی در باب گیر افتادن

به طور قابل توجهی، یک موضوع مشترک در میان افرادی که در روزها و هفته های اخیر پرواز کردند، چه داخلی و چه بین المللی، نگرانی درباره رسیدن به مقصد موردنظر یا بازگشت با توجه به محدودیت ها و ممنوعیت های نو سفر بوده است. در کمال تعجب به نظر می رسد که این ترس در واقع، بر نگرانی در خصوص ابتلا یا انتقال ویروس کرونای نو، غلبه نموده است.

این مساله، به طور قطع برای لیزا دی سیمون (Lisa DeSimone)، یک دنیاگرد بازنشسته رخ داد که در اواسط ماه مارس، در میانه راه یک سفر دوماهه به قطب جنوب و آمریکای جنوبی بود، زمانی که اخبار مرتبط به کووید 19 در خارج از کشور چین و ایتالیا، شدت گرفت.

به محض اینکه محدودیت های مسافرتی برقرار شدند و خطوط هوایی شروع به لغوکردن پروازهایشان کردند، او به این فکر افتاد که زودتر به خانه برگردد. دی سیمون می گوید:

من لزوما نگران مبتلا شدن به این ویروس نبودم؛ من بیشتر از این می ترسیدم که در کشوری که به زبان آن ها صحبت نمی کنم و آن را خانه خود نمی دانم، گیر کنم. من به بیش از 75 کشور در سراسر دنیا، و غالبا به تنهایی سفر نموده ام و هرگز، شرایط در این سطح، غیرقابل کنترل نشده بود. من حس می کردم که هیچ کاری از من برنمی آید.

این مسافر شجاع گفت که هیچ وقت در حین سفر، احساس اضطراب نداشته است، اما شرایطی که او در پایانی سفر اخیرش با آن روبه رو شد، واقعا استرس زا بود.

دی سیمون، پس از گذشت دو روز طولانی از سفر دوباره برنامه ریزی شده، توانست از سوکره، مرکز بولیوی به فرودگاه فیلادلفیا و خانه اش، بازگردد. اما او در این تجربه هوایی خود با یک فرودگاه شلوغ و پر از جمعیت در لیما، مرکز پرو و فاصله تقریبا صفر در میان مردم روبه رو شد؛ زیرا در همان روز، قرار بود تمام پروازهای ورودی و خروجی در نیمه شب، به حالت تعلیق دربیایند.

در میان آموخته های مهم و توصیه های او از سفرش برای آنهایی که مجبور به سفر بین المللی در حین این بحران هستند یا قصد دارند در آینده یا حتی پس از اتمام این همه گیری سفر نمایند، می توان به ثبت نام در سامانه دولتی برنامه ثبت نام مسافر هوشمند (STEP) ایالات متحده امریکا اشاره نمود.

با انجام این کار، مطمئن می شوید که به روز رسانی ها و ایمیل هایی از کنسولگری های مختلف کشورهایی که قصد بازدید از آن ها دارید، را دریافت خواهید کرد؛ اطلاعات مفیدی چون محدودیت های مسافرتی و پروازهای موجود برای مسافران سرگردان در میان اطلاعات دیگر. دی سیمون گفت:

اگر یک آمریکایی هستید، این سامانه تنها منبع قابل اطمینان اطلاعات در حین این بحران است.

او بعلاوه به شدت توصیه می نماید خدمات بین المللی تلفن همراه و اینترنت را دریافت کنید. دی سیمون با اشاره به این نکته که داشتن خدمات تلفن همراه مانند یک هدیه الهی بوده است، گفت:

اگر من تلفن همراه نداشتم، متوجه نمی شدم که شرکت هواپیمایی امریکن ایرلاینز، پرواز من را کنسل نموده است و قطعا نمی توانستم سوار آخرین پرواز از پرو شوم و به خانه برسم.

دی سیمون در پایان گفت:

تصمیم برای زودتر تمام کردن سفر، یک انتخاب سخت بود، اما حس ششم به من می گفت که باید هرچه زودتر از آنجا خارج شوم. مسائل به سرعت در حال تغییر بودند و همه چیز خیلی نامشخص بود. اگر فقط یک روز دیگر درنگ می کردم، داستان من به طور کاملا متفاوتی به اتمام می رسید.

با وجود نتیجه این تجربه، او مصمم است که به محض اتمام این بحران، دوباره به کار بازگردد و به سفر برود. دی سیمون گفت:

من قطعا برنامه دارم که بازگردم و از تمام مکان هایی که در برنامه سفر داشتم، اما پیروز به تماشا آن ها نشدم، بازدید کنم. خاطرات خارق العاده قطب جنوب باعث می گردد که مشتاقانه در پی این باشم که به سفر بازگردم.