چرا دایناسور تی رکس دستان کوتاهی دارد؟ - پایگاه خبری شیرگاه نیوز

تیرانوسوروس رکس، یک دایناسور دوپای شکارچی است بین 68 تا 66 میلیون سال پیش در اواخر دوره کرتاسه زندگی می کرد و به صورت عامیانه تی رکس نامیده می گردد.

این مشهورترین دایناسور در میان ما انسان ها، اما به طور غیر معمولی دستان بسیار کوچکی دارد که همواره به چشم می آید. دیرینه شناسان اکنون معتقدند که پاسخ قانع نماینده ای برای این معما یافته اند.

کوین پادیان، استاد ممتاز زیست شناسی یکپارچه دانشگاه کالیفرنیا برکلی و متصدی موزه دیرینه شناسی دانشگاه کالیفرنیا (UCMP) در این خصوص می گوید: برای بیش از دو دهه تدریس در دانشگاه، همواره با این سوال دانشجویان روبرو می شدم که چرا دست های تیرانوسوروس رکس به طور مسخره ای کوتاه است؟

من معمولاً طیفی از فرضیه های پیشنهادی دیرینه شناسان را برای آن ها لیست می کردم، اما شاگردانم که معمولاً به یک ماکت تی رکس در مقدار واقعی خیره می شدند، مشکوک باقی ماندند.

پاسخ معمول پادیان به دانشجویانش این بود که هیچ کس به درستی پاسخ این سوال را نمی داند.، اما او بعلاوه مشکوک بود که دانشمندانی که راه حلی برای این معما پیشنهاد نموده بودند از منظر اشتباهی به آن پرداخته اند.

پادیان می گوید، به جای این که بپرسیم بازو های کوتاه تی رکس برای انجام چه کاری تکامل یافته اند، این سوال باید مطرح گردد که این بازو ها چه فایده ای برای کل حیوان دارند.

بر همین اساس، او در مقاله جدیدی که در شماره فعلی مجله Acta Palaeontologia Polonica منتشر شده است، فرضیه جدیدی را مطرح می نماید.

بازو های تی رکس برای جلوگیری از قطع عضو تصادفی یا عمدی در هنگام فرود آمدن یک دسته از تی رکس ها بر روی لاشه ای با حجم بزرگ، کوچک شدند. به عنوان مثال، یک تی رکس با طول 45 فوت، ممکن است جمجمه ای به طول 5 فوت داشته باشد، اما بازو های آن ممکن است تنها 3 فوت طول داشته باشد.

برای مقایسه این بدان معناست که یک انسان 6 فوتی، بازو هایی با مقدار 5 اینچی داشته باشد. پادیان می گوید: فرض کنید چندین تی رکس بالغ روی یک لاشه جمع شوند، آن وقت چه رخ خواهد داد؟ شما یک دسته جمجمه بزرگ دارید، با آرواره ها و دندان های فوق العاده قوی، که گوشت و استخوان را درست در کنار شما می شکند و خرد می نماید. اگر در آنجا یکی از این هیولا ها فکر کند که دیگری کمی بیش از حد به او نزدیک شده چه؟ آن ها ممکن است با بریدن بازو به یکدیگر هشدار دهند. بنابراین، کوچک شدن اندام های جلویی می تواند مفید باشد، زیرا به هر حال از آن ها در شکار استفاده نمی نمایند.

او می افزاید که زخم های شدید ناشی از چنگ زدن می تواند باعث عفونت، خونریزی، شوک و در نهایت مرگ گردد. پادیان گفت که پیشینیان تیرانوسورید ها بازو های بلندتری داشتند، بنابراین باید دلیلی وجود داشته باشد که چرا این اندام هم از نظر مقدار و هم از نظر تحرک مفاصل کوچک شده است.

او گفت که این امر نه تنها بر تی رکس که در اواخر دوره کرتاسه در آمریکای شمالی زندگی می کرد، بلکه بر روی ابلیسارید های آفریقایی و آمریکای جنوبی از اواسط کرتاسه و کارکارودونتوسورید ها که حتی بزرگتر از تی رکس بودند و در سراسر اروپا و آسیا در طول دوره کرتاسه زندگی می کردند تأثیر می گذاشت.

پادیان گفت: تمامی ایده هایی که پیش از این در خصوص این موضوع مطرح شده است یا آزمایش نشده یا غیرممکن هستند، زیرا پاسخ قطعی را ارائه نمی دهند. هیچ کدام از این فرضیه ها شرح نمی دهند که چرا بازو ها کوچک تر می شوند. برترین کاری که آن ها می توانستند انجام دهند این است که شرح دهند چرا آن ها باید مقدار کوچک خود را حفظ نمایند. البته او اعتراف می نماید که اثبات هر فرضیه ای، از جمله فرضیه او در این خصوص که درباره جانداری است که 66 میلیون سال پیش منقرض شده، سخت خواهد بود.

هنگامی که بارنوم براون، شکارچی بزرگ دایناسورها، اولین فسیل های تی رکس را در سال 1900 کشف کرد، تصور کرد که بازو ها آنقدر کوچک هستند که نمی توانند بخشی از اسکلت باشند.

همکار او، هنری فیرفیلد آزبورن، که دایناسور را توصیف و معرفی کرد، این فرضیه را عنوان نمود که بازو های کوتاه ممکن است اندام هایی باشند که جنس ماده را در هنگام جفت گیری در جای خود نگه می دارند. این شبیه به گیره های لگنی بعضی از کوسه ها است که در اصل باله های اصلاح شده هستند.

اما آزبورن هیچ مدرکی ارائه نکرد و پادیان گفت که بازو های تی رکس آنقدر کوتاه هستند که مطمئناً برای اعمال کنترل بر جفت فاقد کارایی لازم هستند.

در طول بیش از یک قرن، سایر فرضیه های پیشنهادی برای بازو های کوتاه شامل تکان دادن برای جذب جفت یا سیگنال های اجتماعی، لنگر دادن به تی رکس برای بلند شدن از زمین، نگه داشتن طعمه، ضربه زدن به دشمنان، مطرح شد؛ بنابراین پادیان از منظر دیگری به این سوال پرداخت و پرسید که بازو های کوتاهتر چه فایده ای برای بقای حیوان دارند.

وی هنگامی به پاسخ رسید که دیرینه شناسان دیگر شواهدی را کشف کردند که نشان می دهد بعضی از تیرانوسور ها به صورت دسته جمعی شکار می کردند، نه به تنهایی.

او گفت: بازو ها خیلی کوتاه هستند. آن ها نمی توانند یکدیگر را لمس نمایند، نمی توانند به دهان برسند، و تحرک آن ها به قدری محدود است که نمی توانند خیلی زیاد کشیده شوند، چه به سمت جلو و چه به سمت بالا. سر و گردن بزرگ در مقابل آن ها واقع شده است و تقریباً شبیه ماشین مرگی است که در پارک ژوراسیک دیدید.

پس به سادگی می توان تصور کرد که اگر این بازو ها بزرگ بودند چه دردسری می توانست در ضیافت های شکار برای این گوشتخواران غول پیکر ایجاد نمایند. پس به احتمال زیاد این بازو ها کوچک شده اند تا در حین غذا خوردن از سر راه خارج بمانند و مزاحمتی ایجاد ننمایند.

وی اضافه نمود که اثبات این فرضیه ممکن است هرگز امکان پذیر نباشد، اما اگر نمونه های موزه ای در سراسر دنیا از نظر آثار گزش آنالیز شوند، مطمئنا می تواند بسیار راهگشا باشد. وی می افزاید که هدف فرضه او در ابتدا نشان داده عدم کارایی فرضیه های قبلی است.

منبع: فرارو / scitechdaily

نوشته: مصطفی جرفی